Programy edukacyjne

Przedszkole zatrudnia wykwalifikowaną kadrę pedagogiczną, która stosuje nowatorskie rozwiązania metodyczne i pedagogiczne. W roku szkolnym 2023/2024 pracę dydaktyczno – wychowawczą realizujemy w oparciu o podstawę programową wychowania przedszkolnego, program „Trampolina” autorstwa Elżbiety Kordos, roczne plany pracy: „Śladami sławnych Polaków” i „Moje miejsce w grupie” oraz programy i projekty własne.

• „Bezpieczny Przedszkolak”– program profilaktyczny Pani Moniki Szmit,
• „Kuchcikowo”– program edukacji kulinarnej Pani Joanny Czółnowskiej
• Program edukacji ekologicznej „Zielony ogródek” Pani Brygidy Lewandowskiej, Pani Agnieszki Czerwińskiej
• Program edukacji kulturalnej „Przedszkolak w świecie kultury” Pani Jowity Sabały oraz Natalii Deluga
• Program muzyczno-ruchowy „Tanecznym krokiem przez przedszkole” Pani Moniki Szmit
• Program edukacyjny „Śladami polskich legend” Pani Dominiki Miernickiej
• Program społeczno-emocjonalny „Z Guciem w świecie emocji” Pani Katarzyny Greszty
• Program edukacji czytelniczej „Tacy sami a różni”  Pani Iwony Ciecierskiej,
• Opracowanie metodyczne „Kącik przyrody w przedszkolu” Pani Małgorzaty Jabłońskiej

„Dziecięca matematyka” wg Edyty Gruszczyk – Kolczyńskiej i Ewy Zielińskiej

Program „Dziecięca matematyka” pozwala rozwijać u dzieci możliwości umysłowe i uzdolnienia do uczenia się matematyki. Metoda nie zawiera tradycyjnego podziału na treści kształcenia. Autorki odnoszą się do najnowszych osiągnięć w dziedzinie psychologii rozwojowej i wychowawczej oraz pedagogiki przedszkolnej. W edukacji matematycznej przedszkolaków najważniejsze są osobiste doświadczenia dziecka. Dzięki nim dziecko tworzy pojęcia matematyczne oraz umiejętności. Doświadczenia te, przyczyniają się do rozwoju myślenia i hartowania dziecięcej odporności. Zajęcia dla dzieci powinny być wypełnione zabawami, ciekawymi zadaniami i grami. Program edukacji matematycznej E. Gruszczyk– Kolczyńskiej i E. Zielińskiej obejmuje kilkanaście obszarów tematycznych, do realizowania w podanej kolejności, z uwzględnieniem stopniowania trudności i prawidłowości rozwoju dziecka:

• Orientacja przestrzenna, czyli kształtowanie umiejętności, które pozwolą dziecku dobrze orientować się w przestrzeni i rozmawiać o tym, co się wokół niego dzieje.
• Rytmy – rozwijają umiejętność skupiania uwagi na prawidłowościach i korzystania z nich w różnych sytuacjach – potrzebne są przy nabywaniu umiejętności liczenia i rozumienia sensu mierzenia.
• Kształtowanie umiejętności liczenia oraz dodawania i odejmowania obejmuje proces począwszy od liczenia konkretnych przedmiotów przez liczenie na palcach do liczenia w pamięci.
• Wspomaganie rozwoju operacyjnego rozumowania, którego celem jest przygotowanie dziecka do zrozumienia pojęcia liczby naturalnej (zbiory).
• Rozwijanie umiejętności mierzenia długości w zakresie dostępnym dzieciom.
• Klasyfikacja– czyli wspomaganie rozwoju czynności umysłowych potrzebnych dotworzenia pojęć.
• Układanie i rozwiązywanie zadań arytmetycznych.
• Zapoznanie dzieci z wagą i sensem ważenia.
• Mierzenie płynów – pomaga dzieciom zrozumieć pojęcia: mniej – więcej.
• Intuicje geometryczne.
• Konstruowanie gier przez dzieci – hartuje odporność emocjonalną i rozwija zdolności do wysiłku umysłowego: gry – opowiadania, gry z czynnościami matematycznymi.
• Zapisywanie czynności matematycznych znakami.

W czasie relaksacji wykorzystywana jest muzykoterapia.

Muzykoterapia

Muzykoterapia to jedna z form oddziaływania psychoterapeutycznego oraz fizjoterapeutycznego. Oddziaływanie na dziecko takich elementów strukturalnych muzyki jak: rytm, melodia, dynamika, harmonia, barwa, tempo, ma duże znaczenie dla stymulowania jego funkcji psychomotorycznych, kształtowanie przebiegu napięć i odprężeń psychofizycznych. Muzykoterapia powinna być prowadzona systematycznie i metodycznie, wtedy przyniesie rezultaty. Materiałem, którym posługujemy się w czasie zajęć muzykoterapeutycznych są gry, ćwiczenia, zabawy muzyczne i wybrane fragmenty utworów przeznaczonych do słuchania.
Muzykoterapię dzieli się na muzykoterapię receptywną i aktywną. Ta pierwsza, to słuchanie muzyki i pokazywanie odczuć muzycznych, Natomiast muzykoterapia aktywna obejmuje różnego rodzaju produkcje dźwiękowe wykonywane na instrumentarium Orffa. Muzykoterapia to systematyczne i metodyczne zastosowanie muzyki w procesie rozwoju osobowościowego. Metoda ta, wykorzystuje właściwe sobie techniki i metody pracy z dzieckiem oraz uzupełnia pracę pozostałych specjalistów.

Muzykoterapia wskazana jest w przedszkolu z dziećmi nadpobudliwymi, zalęknionymi, mającymi trudności z nauką pisania i czytania i z niską koordynacją ruchową.

Cele muzykoterapii:

• rozładowanie zablokowanych emocji i napięć,
• nauka odpoczynku i relaksacji,
• uwrażliwienie na muzykę i przyrodę,
• osiągnięcie integracji w grupie i poprawę komunikacji,
• poprawienie koordynacji psychofizycznej.

 „Przedszkolny Program Edukacji Kulturalnej – w ramach projektu Warszawska Edukacja Kulturalna”

Głównym celem programu jest kształtowanie i rozwijanie u Naszych wychowanków postaw prokulturowych. Kultura to wspólne wartości, które powstały i utrwaliły się na przestrzeni dziejów. To własny język, tradycja, obyczaj, sztuka, religia i historia. Dzieciom w wieku przedszkolnym przekazujemy wiedzę o języku polskim, o tradycjach i obyczajach słowiańskich, sztuce, muzyce, tańcach, a także o kuchni polskiej. Dzieci uczą się śpiewać polskie piosenki, poznają polskie tańce ludowe, słuchają utwory polskiej muzyki.

Wiek przedszkolny to czas zainteresowania otaczającym światem, zadawania pytań. Ważnym zadaniem wychowawcy jest  wykorzystaniem tego czasu na zaszczepienie w dzieciach wrażliwości na potrzeby innych. Dzieci muszą wiedzieć, że na świecie żyją różni ludzie o różnych kulturach i  zwyczajach.

„Odimienna metoda nauki czytania” Ireny Majchrzak

Odimienna metoda nauki czytania jest programem edukacyjnym mającym na celu wczesne kształcenie umiejętności czytania z pełnym rozumieniem tekstu od samego początku. Odimienna, ponieważ naukę zaczynamy od globalnego czytania imienia dziecka. Od początku więc dziecko wchodzi w świat pisma, jako w świat znaczeń, a nie izolowanych liter.
Metoda I. Majchrzak wydłuża okres zaznajamiania się dziecka w wieku przedszkolnym z pismem. Wcześniej rozpoczęta nauka czytania pozostawia dzieciom więcej czasu na doskonalenie techniki czytania ze zrozumieniem. Przedłuża się w ten sposób czas spontanicznego obcowania z literami na zasadzie dobrowolności. Każde dziecko osiąga zasób wiedzy we własnym tempie.

Metoda „Edukacji przez ruch” Doroty Dziamskiej

Metoda „Edukacji przez ruch” Doroty Dziamskiej to system form i metod kształcenia oraz terapii, który wykorzystuje naturalny, spontaniczny ruch organizmu. Człowiek rusza się, a więc przez ruch uaktywnia zmysły, dzięki którym poznaje otaczający go świat. Metoda ta to zbiór wielu ćwiczeń, usprawniających poszczególne funkcje organizmu. Ćwiczenia i zabawy tego systemu bazują na ruchu, angażując zintegrowane ruchy różnych części ciała prowadzą do powstania pracy plastycznej. W systemie dzieci poruszają się tak, jak proponuje ich organizm. Formami tego ruchu może być klaskanie, wyrzucanie rąk, wahanie, kołysanie się w ławce, wstawanie, siadanie, krzyżowanie nóg pod stołem, rąk na ławce, stukanie palcami, kreślenie palcami po blacie różnorodnych wzorów, wędrówka palcami po kartce, zaciskanie pięści, wyrzut pięści lub dłoni w górę lub w dół, skoki, obroty, a wszystko spontanicznie i zgodnie z potrzebą ruszania się w mniejszej lub większej przestrzeni.

Metoda Pedagogiki Zabawy – KLANZA

„POWIEDZ MI A ZAPOMNĘ,
POKAŻ A ZAPAMIĘTAM,
POZWÓL WZIĄĆ UDZIAŁ A ZROZUMIEM”
Cytat ten można określić jako hasło przewodnie dla wszelkich działań odejmowanych metodą Pedagogiki Zabawy zwaną KLANZA. Pedagogika zabawy to metoda pracy z grupą. Podstawowe założenie to przekonanie o możliwościach rozwojowych każdej osoby. W dążeniu do szczęścia i dobra można rozwijać się poprzez udział w pozytywnych zadaniach podejmowanych przez grupę. Dobre relacje i umiejętność współpracy są celem KLANZY. Efektem stosowania metody jest wzmocnienie potencjału człowieka, wzbudzenie chęci do doskonalenia i zdobywania umiejętności.

Inspiracją Pedagogiki Zabawy jest poszukiwanie rozwiązań metodycznych, ułatwiających proces uczenia oraz przekładanie założeń teoretycznych na propozycje sytuacji, w których dziecko może bez lęku rozwijać swoje najlepsze cechy. Pedagogika zabawy wykorzystuje urozmaicone propozycje, które mogą ożywić tradycyjne nauczanie:

• zabawy ułatwiające wejście w grupę, poznanie nowego otoczenia, poznanie imion, powierzchownych cech osób, z którymi rozpoczynamy naukę,
• zabawy rozluźniające, odprężające, wykorzystujące ruch, taniec, gest, likwidujące napięcie mięśni i napięcie psychiczne
• zabawy ułatwiające wprowadzenie tematu, pozwalające poznać odczucia, doświadczenia, potrzeby i oczekiwania poszczególnych członków grupy,
• metody, określane czasami jako gry dydaktyczne, polegające na przedstawianiu określonych treści w formie zagadkowego problemu i poszukiwaniu rozwiązań według proponowanych reguł,
• gry dyskusyjne, polegające na analizowaniu określonego problemu z różnych stron, z włączeniem doświadczenia i dotychczasowej wiedzy uczestników,
• metody ułatwiające przekaz informacji zwrotnej, sygnalizujące indywidualną reakcję i odczucia poszczególnych uczestników,
• działania parateatralne – polegająca na wykorzystaniu gry z podziałem na role jako wstęp do omówienia problemu,
• zabawy umożliwiające samoocenę, poznanie własnej hierarchii wartości, własnych spontanicznych zachowań,
• zabawy integrujące dużą grupę, umożliwiające wszystkim wspólną, aktywną zabawę dla dużych grup, bez podziału na bawiących się i obserwatorów, bez ośmieszającej rywalizacji, przypadkowych wygranych i kilku zwycięzców.

Metoda projektów

Metoda projektów polega na praktycznym działaniu dotyczącym realizacji pewnego zadania, które zaproponowały dzieci lub nauczyciel. Nauczyciel jest tu jedynie osobą wspomagającą, wyzwalającą inicjatywę dziecka. Pomysł na projekt zależy przede wszystkim od zainteresowań dzieci, lub sytuacji problemowej, w jakiej się znalazły.
Najlepsze przyswojenie określonej wiedzy przez dzieci to praktyczne działanie. Następstwem tego jest wzrost odpowiedzialności za własne postępowanie. Dzieci, które doświadczyły swobody inicjowania działań osiągają w późniejszym okresie lepsze wyniki w nauce. Metoda projektów odgrywa znaczącą rolę w uwzględnianiu indywidualnych potrzeb, zainteresowań i uzdolnień dzieci. Również może się okazać pomocną w nawiązaniu współpracy z rodzicami. Rodzice podczas realizacji projektu mogą być pomocni w organizacji zajęć w terenie, zdobywaniu materiałów i informacji, okazów badawczych oraz prezentacji końcowej. Niektórzy rodzice mogą być przydatni jako eksperci. Wymiana poglądów, informacji może być bardzo ciekawym doświadczeniem i wpłynąć na zacieśnienie kontaktów między nauczycielem, rodzicami i dziećmi.
Metoda projektu polega na samodzielnym inicjowaniu, planowaniu, wykonywaniu i ocenie realizacji zadań edukacyjnych. Pozwala zatem dzieciom na samodzielne rozwijanie zainteresowań, kierowanie własnym uczeniem się, podczas gdy nauczyciel pełni funkcję wspomagającą, kierującą i organizującą.

Metoda Dobrego Startu Marty Bogdanowicz

Praca metodą Dobrego Startu polega na jednoczesnym rozwijaniu funkcji językowych i spostrzeżeniowych (wzrokowych, słuchowych, dotykowych, kinestetycznych i motorycznych). Głównym jej zadaniem jest współdziałanie między tymi funkcjami czyli integracja percepcyjno- motoryczna. Celem metody jest równoczesne usprawnianie czynności analizatorów, kształcenie lateralizacji, orientacji w schemacie ciała i przestrzeni, usprawnianie percepcji, uwagi, pamięci, wyobraźni słuchowej i wzrokowej, motoryki i koordynacji wzrokowo -słuchowo- ruchowej.
Metoda ta kształci również zdolność rozumienia i posługiwania się symbolami abstrakcyjnymi, co ma znaczenie w nauce pisania, czytania i liczenia, uczy współdziałania i nawiązywania kontaktów społecznych dzieci z zaburzeniami emocjonalnymi i zaburzonym przystosowaniem społecznym.

Metoda Weroniki Sherborne

Głównym założeniem Metody Ruchu Rozwijającego jest posługiwanie się ruchem jako narzędziem wspomagającym rozwój psychoruchowy dziecka oraz pomocnym w terapii zaburzeń rozwoju. Zadaniem tej metody jest rozwijanie sprawności ruchowej, świadomości własnego ciała, przestrzeni i działania w niej, a także dzielenia przestrzeni z innymi i nawiązywanie z nimi bliskiego kontaktu. Ćwiczenia stosowane w tej metodzie opierają się na doświadczeniach ruchowych, intensywności i ciągłości doświadczeń. Mają one szczególne znaczenie dla rozwoju wszystkich dzieci, a szczególnie dla dzieci z zaburzeniami w sferze ruchowej, emocjonalnej i społecznej.

Metoda Batti – Strauss

Jest to metoda wykorzystującą elementu ruchu, tańca, gestów, śpiewu oraz gry na prostych instrumentach. Łączenie tych elementów stwarzała doskonałą okazję do zabawy z muzyką. Stosuje się również instrumenty niekonwencjonalne: woreczki foliowe, kamienie, patyki czy klucze przy tworzeniu akompaniamentu. W metodzie Batti-Strauss wykorzystywany jest każdy rodzaj muzyki od klasycznej po rozrywkową.

Metoda Carla Orffa

Carl Orff, niemiecki kompozytor, pedagog i dyrygent opracował własną metodę wychowania muzycznego dzieci, której głównym elementem jest śpiew i gra na prostych instrumentach perkusyjnych (tzw. instrumentarium Orffa). Duży nacisk kładzie się na improwizację oraz rozwijanie ekspresji. Elementem najważniejszym tu w muzykowaniu jest rytm. Carl Orff punktem wyjścia swojego programu uczynił przeświadczenie, że metody wychowania muzycznego powinny być tak dostosowane do naturalnych dyspozycji psychicznych małego dziecka, aby wzbudzały jak najwięcej twórczej aktywności, swobody i radości w obcowaniu z muzyką. W metodzie Carla Orffa jest śpiew, ruch, słuchanie muzyki i wreszcie jej tworzenie. Metoda ta daje możliwość przygotowania do percepcji muzyki.

Metoda „Persona Dolls” – Program edukacji społeczno – moralnej „Świat wartości oczami dziecka”

W naszym Przedszkolu dużą wagę przywiązujemy do kształtowania wśród najmłodszych kompetencji społecznych – rozwijania postawy tolerancji wobec odmienności, kształtowania szacunku do siebie samego oraz innych, okazywania pomocy dzieciom słabszym i młodszym. Wychodząc naprzeciw potrzebom naszych przedszkolaków stworzony został Program edukacji społeczno – moralnej „Świat wartości oczami dziecka”. Kierowany jest on do przedszkolaków, którym w trakcie bieżącej pracy dydaktyczno – wychowawczej staramy się pokazywać właściwy obraz otaczającego świata. Poprzez wyznaczanie granic i pokazywanie prawidłowych wzorców, stwarzamy naszym dzieciom środowisko, w którym najmłodsi poznają, jak
w akceptowany społecznie sposób wyrażać swoje emocje.

Bardzo pomocnym narzędziem do realizacji programu okazała się nowatorska metoda „Persona Dolls”.  W trakcie sesji z lalkami terapeutycznymi, podczas których wykorzystujemy samodzielne doświadczenia, inscenizację, dramę i różnorodne zadania stawiane dziecku, przedszkolaki kształtują umiejętność rozumienia potrzeb drugiego człowieka, jego odmienności, indywidualności. Dzieci obcując z lalkami uczą się empatii, a tym samym dostrzegają w poruszanych kwestiach swoje własne przeżycia, problemy. Przedszkolaki nabywają umiejętności dbania o dobre samopoczucie oraz zdrowie swoje i innych. Kształtują umiejętności negocjowania,  zdolności do kompromisu. W trakcie spotkań z naszymi lalkami – Michałem i… pokazujemy dzieciom, jak odnaleźć się w różnych rolach społecznych. Metoda , którą z powodzeniem stosujemy w codziennej pracy z dziećmi pozwala lepiej przygotować naszych podopiecznych do odnalezienia się w realiach dzisiejszej rzeczywistości. Przedszkolaki budują pozytywny obraz samego siebie, uczą się nazywać i rozpoznawać uczucia własne
i innych. Kształtują odporność emocjonalną, a co najważniejsze rozwijają umiejętność wyrażania i rozładowywania emocji w sposób akceptowany społecznie.